Θερμοπυλες
ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ:
Ιστορικο
Οι Θερμοπύλες αποτελούν ένα στενό ανάμεσα στις νοτιοανατολικές υπώρειες του όρους Καλλίδρομου και του Μαλιακού κόλπου. Η περιοχή ονομάστηκε έτσι από τις ιαματικές πηγές που υπήρχαν σε αυτή.
Η περιοχή των Θερμοπυλών υπήρξε διαχρονικά τόπος στρατηγικής σημασίας και πολεμικών συγκρούσεων, εφόσον αποτελούσε κατά την αρχαιότητα τη μοναδική από ξηρά βατή δίοδο επικοινωνίας της βόρειας με τη νότια Ελλάδα Ο αρχαιολογικός χώρος των Θερμοπυλών αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς τόπους λόγω της μάχης του 480 π.Χ., όπου οι ολιγάριθμες ελληνικές δυνάμεις αποτελούμενες από 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα αντιμετώπισαν τις πολυάριθμες δυνάμεις των Περσών υπό την αρχηγία του βασιλιά Ξέρξη Α'. Παρά το γεγονός ότι οι Θερμοπύλες είναι κυρίως γνωστές από αυτή την ιστορική μάχη τα ίχνη τους εντοπίζονται αιώνες πριν. Η αμφικτιονία των Θερμοπυλών υπήρξε η αρχαιότερη και ήδη από τον 8ο αιώνα είχε ως κέντρο της την πόλη Ανθήλη.
Οι ιαματικές πηγές των Θερμοπυλών ήταν αφιερωμένες στον Ηρακλή και μάλιστα στην περιοχή υπήρχαν ιερό και βωμός αφιερωμένα στον ήρωα. Πλησίον των στενών, στην κωμόπολη Ανθήλη υπήρχε οικοδόμημα για τις συνεδριάσεις της αμφικτιονίας των Θερμοπυλών. Σε αυτή μετείχαν τα ακόλουθα δωρικά φύλα: Θεσσαλοί, Βοιωτοί, Δωριείς, Ίωνες, Περραιβοί, Μάγνητες, Λοκροί, Οιταίοι, Αχαιοί, Φωκείς, Δόλοπες και Μαλιείς.
Το 480 π.Χ. η επιλογή των Θερμοπυλων ως κατάλληλος τόπος για να αντιμετωπιστεί η τεράστια περσική στρατιά υπαγορεύτηκε από το οχυρό της θέσης. Οι Πέρσες δε θα μπορούσαν να αναπτύξουν εκεί τους αναγκαίους ελιγμούς για την προώθηση τους. Μετά όμως από προδοσία του Έλληνα Εφιάλτη οι Πέρσες προωθήθηκαν στα νωτα των Ελλήνων από κατάλληλο πέρασμα που τους υποδείχτηκε. Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να συμπτηχθούν και οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα μαζί με 700 Θεσπιείς έπεσαν στο πεδίο της μάχης υπερασπίζοντας τα στενά των Θερμοπυλών. Οι Έλληνες έχασαν τη μάχη στη στεριά αλλά καθυστέρησαν αρκετά τις περσικές δυνάμεις και πέτυχαν την τελική νίκη εναντίον των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Βασική πηγή πληροφοριών είναι ο ιστορικός Ηρόδοτος, ο οποίος περιγράφει τη γνωστή μάχη.
Η σημασία της μάχης των Θερμοπυλών στη συνέχιση του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος αποτέλεσε το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, επισημάνθηκε από πολλούς ιστορικούς, μερικοί από τους οποίους αναφέρουν ότι η Ελλάδα έσωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Τα ιστορικά γεγονότα των Θερμοπυλών έδωσαν στο χώρο και συμβολική χροιά πέρα του καθαυτού ιστορικού γεγονότος. Η απήχηση της μάχης έως τη σημερινή εποχή σηματοδοτείται από το σύγχρονο μνημείο του Λεωνίδα και από το μνημείο των 700 νεκρών της βοιωτικής πόλης των Θεσπιών, απέναντι ακριβώς από το σημείο της ιστορικής μάχης.
Ο χώρος των Θερμοπυλών συνέχισε ωστόσο να αποτελεί και μετά τη μάχη των Θερμοπυλών πεδίο συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων και εισβολέων. Οι περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου έγιναν εντός των Θερμοπυλών. Εδώ έλαβε χώρα το 279 π.Χ. η μάχη των Ελλήνων εναντίον των Γαλατών και το 191 π.Χ. η μάχη κατά των Ρωμαίων.
Μικρής έκτασης ανασκαφική έρευνα στο λόφο του Κολωνού κατά το 1939, αποκάλυψε μικρά οχυρωματικά έργα διαφόρων περιόδων, τάφους ρωμαϊκής και βυζαντινής εποχής, και λείψανα ρωμαϊκών και βυζαντινών οικοδομημάτων.
Περιγραφη
Τα στενά των Θερμοπυλών, ένα από τα σημαντικότερα πεδία μαχών στην ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή ιστορία διαμορφώνονταν κατά την αρχαιότητα στην ανατολική απόληξη του Καλλίδρομου όρους.. Η περιοχή αυτή έχει σε μεγάλο βαθμό αλλοιωθεί σήμερα, λόγω των συνεχών αποθέσεων του ποταμού Σπερχειού και των παραποτάμων του, Δυρά (σημ. Γοργοπόταμος), Μέλα (σημ. Μαυρονεριών) και Ασωπού, που έρεαν παράλληλα στην αρχαιότητα. Έτσι, βόρεια των παλαιών στενών έχει σχηματιστεί μια εκτεταμένη πεδιάδα, πλάτους 5 χιλ. Σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες (ιστορικός Ηρόδοτος) υπήρχαν τρία διαδοχικά στενά σε μήκος 9 χιλ. από τα ανατολικά στα δυτικά τα οποία εντοπίζονται και σήμερα.
Στην είσοδο του μεσαίου στενού υπάρχουν θερμές πηγές και παχιές θειούχες αποθέσεις, ενώ λειτουργούν έως σήμερα ιαματικά λουτρά. Ανατολικά της εισόδου στα 700 μ. υψώνεται λόφος, πάνω στον οποίο σώζονται λείψανα οχύρωσης. Η οχύρωση αυτή εκτείνεται σε μήκος 100 μ., έχει οδοντωτή κάτοψη και πλαισιώνεται από δύο τετράγωνους πύργους. Στην περιοχή αυτή πρέπει να βρισκόταν το στενότερο σημείο της διόδου. Το τείχος ταυτίζεται με το επονομαζόμενο από τον Ηρόδοτο ''φωκικό τείχος'' του 6ου αι. π.Χ., το οποίο επισκευάστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες, ως προμαχώνας στην άμυνά τους κατά των Περσών. Πίσω από το τείχος υπήρχε κοιλάδα για τις ανάγκες του στρατοπέδου.
Απέναντι από το σύγχρονο μνημείο του Λεωνίδα, βρίσκεται χαμηλός λόφος, που έχει ταυτιστεί με τον Κολωνό, όπου διεξήχθη η τελική φάση της μάχης των Θερμοπυλών. Η μορφή του λόφου του Κολωνού, όπου έλαβε χώρα η τελική φάση της μάχης του 480 π.Χ. έχει αλλάξει ριζικά από την αρχαιότητα έως σήμερα, λόγω κατασκευής αλλεπάλληλων αμυντικών έργων στο χώρο, σε διαφόρες εποχές, γεγονός που βεβαιώνει τη σπουδαιότητά του ως στρατηγικού σημείου άμυνας. Η μικρή ανασκαφική έρευνα του 1939 στον παραπάνω λόφο απέδωσε πλήθος σιδερένιων και χάλκινων λογχών και αιχμών βελών του 5ου αι. π.Χ., πολλές από τις οποίες ανήκουν σε ανατολικούς τύπους. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ηρόδοτου εκεί τάφηκαν οι πεσόντες της μάχης των Θερμοπυλών και προς τιμή τους στήθηκε λίθινος λέων και τρία ενεπίγραφα μνημεία. Σήμερα την κορυφή του λόφου κοσμεί αναπαράσταση του επιγράμματος του Σιμωνίδη του Κείου. Απέναντι από το λόφο του Κολωνού υπάρχει μνημείο που αναπαριστά το Λεωνίδα πάνοπλο. Το μνημείο στήθηκε εκεί τη δεκαετία του 1950 με δαπάνες Ελλήνων ομογενών. Ανεγέρθηκε μάλιστα στην κεντρική πύλη του περάσματος όπου έλαβε χώρα η τελική φάση της ιστορικής μάχης.
Από τα άλλα δύο στενά, το δυτικότερο τοποθετείται 4 χιλ. ανατολικά του Ασωπού ποταμού, νοτιότερα από την περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η γέφυρα της Αλαμάνας. Στην ίδια περιοχή τοποθετείται η αρχαία Ανθήλη, όπου υπήρχε το ιερό της Δήμητρας Αμφικτιονίας ή Πυλαίας, που ήταν το κέντρο της αμφικτιονίας των Θερμοπυλών. Από αυτή την περιοχή ξεκινούσε η ''Ανοπαία'' οδός, η οποία κατέληγε πίσω από το ανατολικό στενό και χρησιμοποιήθηκε από τον Υδάρνη και τους ''Αθανάτους'' του με την καθοδήγηση του Τραχίνιου Εφιάλτη για τον κυκλωτικό ελιγμό κατά των Σπαρτιατών. Στο ανατολικότερο στενό υπήρχε η αρχαία πόλη των Αλπηνών, που καταστράφηκε από τον σεισμό του 426 π.Χ. Ένα μικρό βραχώδες έξαρμα, επονομαζόμενο ''μελάμπυγος'' λίθος είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανατολικού στενού.
Συντάκτης
Έ. Καράντζαλη, αρχαιολόγος
Η σημασια της μαχης των Θερμοπυλων στην αρχαια εποχη
«Ποιος από τους μεταγενέστερους» γράφει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (ΙΑ’, 11, 2) σχολιάζοντας τη θυσία των 300 Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες, «δεν θα ζηλέψει την παλικαριά αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι, καθώς βρέθηκαν στην αρπάγη μιας συντριπτικά υπέρτερης καταστάσεως, σωματικά υπέκυψαν, έμειναν όμως αήττητοι στην ψυχή. Γι’ αυτό, μόνο αυτοί από όλη την ιστορία αναφέρονται». Αυτή η ηθική νίκη έδωσε το κουράγιο στους Έλληνες να συντρίψουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές και να απομακρύνουν τον θανάσιμο κίνδυνο από την πατρίδα τους.
Οι Έλληνες εκείνης της εποχής κατανόησαν ήδη από τότε τη βαρύνουσα σημασία της θυσίας των ομοεθνών τους στις Θερμοπύλες.
Στους τάφους των νεκρών πολεμιστών χαράχτηκαν τρία επιγράμματα του λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου. Ο τελευταίος, επίσης, προέβη σε άλλο κείμενό του στην αξιολόγηση των νεκρών πολεμιστών: «Το μαύρο σύννεφο του θανάτου τους βρήκε, όμως αυτοί δεν θα πεθάνουν, αν και νεκροί, αφού η δόξα της αρετής τους επάνω θα τους ανεβάζει από τα δώματα του Αδη».
Η τοποθεσία της μάχης, έγινε σημείο αναφοράς για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Στις Θερμοπύλες ανεγέρθη, λίγο μετά τη μάχη ένας πέτρινος λέων, ως μια έντεχνη υπόμνηση του ονόματος του νεκρού Σπαρτιάτη βασιλιά.
Περί το 440 π.Χ. τα λείψανα του Λεωνίδα μεταφέρθηκαν στη Σπάρτη.
Η ιδιαίτερη τιμητική ταφή χαρακτηρίστηκε υπερβολική από τον Ηρόδοτο.
Ωστόσο, ήταν ανάγκη εκείνη την περίοδο για τη σπαρτιατική πολιτεία να επαναβεβαιώσει τον ρόλο της ως υπερασπιστή της ανεξαρτησίας των Ελλήνων. Ήταν η εποχή που ανέβαινε δυναμικά η Αθήνα και αναλάμβανε ηγετικό ρόλο στον αντιπερσικό αγώνα.
Όσο οδεύουμε προς τον Πελοποννησιακό Πόλεμο η αντίληψη αυτή των Σπαρτιατών αρχίζει να αλλάζει. Ο περσικός κίνδυνος πλέον φαίνεται μακρινός. Ο νέος εχθρός για την ανεξαρτησία των ελληνικών πόλεων ενσαρκώνεται στις επεκτατικές διαθέσεις της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Χρέος λοιπόν της Σπάρτης είναι να προστατέψει τις ελληνικές πόλεις όπως έπραξαν τότε οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών.
Το παράδειγμα των Θερμοπυλών ήταν τόσο επιβλητικό, ώστε χρησίμευε και ως αφορμή επίκλησης για ηρωική στάση ακόμη και στους Αθηναίους ρήτορες.
Έτσι, ο Λυσίας υπενθυμίζει την γενναία στάση της Σπάρτης κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων, περισσότερο όμως για να επιτιμήσει στη συνέχεια τη φιλοτυρρανική εξωτερική της πολιτική.
Τον 4ο αι. π.Χ. ο Λυκούργος, ο οποίος ανήκε στην αντιμακεδονική παράταξη, αναφέρει τις Θερμοπύλες ως παράδειγμα ηρωικής αρετής (Κατά Λεωκράτους 106-7, 128-30).
Θεωρεί, μάλιστα, ότι οι Αθηναίοι όφειλαν να διαπνέονται από ίδιο πνεύμα και να αντιταχθούν στη μακεδονική επέκταση προς τη νότιο Ελλάδα.
Ακόμα και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος συνέβαλε στη διαιώνιση της ανάμνησης των Θερμοπυλών, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς. Ύστερα από τη νίκη εναντίον των Περσών στο Γρανικό ποταμό, έδωσε εντολή να σταλούν στην Αθήνα 300 περσικές πανοπλίες ως λάφυρα.
Επέμεινε να αφιερωθούν στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη, συνοδευόμενες από την γνωστή επιγραφή: «Αλέξανδρος, ο γιός του Φιλίππου, και οι λοιποί Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων, από τους βαρβάρους που κατοικούν στην Ασία.
Πράγματι την εποχή εκείνη οι Σπαρτιάτες διακρίθηκαν μόνο δια της απουσίας τους από την πανελλήνια εκστρατεία εναντίον της Περσίας.
Πόσο διαφορετικά ήταν όλα το 480 π.Χ όταν οι Σπαρτιάτες ήταν οι αναγνωρισμένοι ηγέτες των Ελλήνων στην προσπάθεια αναχαίτισης του Ξέρξη.
Αυτή ακριβώς την τεράστια διαφορά του τότε με το τώρα θέλησε να υπογραμμίσει ο Αλέξανδρος αφιερώνοντας 300 πανοπλίες.
Ήταν σαν να έλεγε στους συγχρόνους του Σπαρτιάτες: «αυτές για τους 300 των Θερμοπυλών, από τους οποίους υπολείπεστε πολύ σε γενναιότητα».
Κατά την ελληνιστική περίοδο οι Σπαρτιάτες ανήγειραν ένα μόνιμο ιερό-ηρώο στην πόλη τους, το ονομαζόμενο Λεωνίδειο. Παράλληλα, καθιέρωσαν ετήσιες εορτές προς τιμήν του, τα Λεωνίδαια. Η διάρκεια αυτών των εορτών, όμως πιθανότατα ατόνησε κατά τη φάση παρακμής της Σπάρτης, την ύστερη ελληνιστική εποχή.
Η θυσία του βασιλιά Λεωνίδα και των πολεμιστών του και η αίγλη που την περιέβαλε αποτέλεσε ισχυρότατο κίνητρο ώστε, όχι μόνο ιδιώτες, αλλά και κοινότητες να εφευρίσκουν συγγενικούς δεσμούς με την πολιτεία του Ευρώτα σε μια προσπάθεια να πετύχουν αναγνώριση και αποδοχή.
Έτσι έγινε και στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ., ο τότε Μέγας Αρχιερέας της Ιερουσαλήμ ισχυρίστηκε ότι είχαν κοινή καταγωγή οι Εβραίοι και οι Σπαρτιάτες από τον Αβραάμ και τον Μωυσή.
Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρεύς ανταποκρίθηκε – έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται το κείμενο των Μακκαβαίων-θετικά στους εβραϊκούς ισχυρισμούς.
Σύμφωνα με τον Πολ Κάρτλεζ, καθηγητή ελληνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αυτή ήταν μια μέθοδος των Εβραίων για να βρουν μια θέση συμβολικά μέσα στην τάξη του ελληνιστικού κόσμου και πιο πρακτικά, να αποκτήσουν έναν πιθανό σύμμαχο (δηλαδή τον βασιλιά Αρεα) ενάντια στις καταχρήσεις των επιθετικών ντόπιων μοναρχών του οίκου των Σελευκιδών.
Συντάκτης
Νίκος Γιαννόπουλος, Iστορικός
"Πηγή Τμήματος: Μηχανή του Χρόνου"
Ιστοσελιδα και Χαρτης
Επιπλεον Πηγες
"Ancient History Encyclopedia"
"HistoryNet"
"History"
"About Education"
Η εφαρμογη μας για το κινητο σου
Κατέβασε και εσύ την εφαρμογή μας για το κινητό σου "Ancient Greece Reloaded"